Keşke bana koşsan… Saatlerce, günlerce sarılsak; kokunu doya doya içime çeksem, hücrelerimin en karanlık köşelerine kadar sindirsem… Sanki yıllardır nefessiz kalmışım da, sadece senin teninin kokusu bana yeniden yaşama hakkı veriyormuş gibi. Ama biliyorum… bu sadece içimde yankılanan bir ihtimal, gerçekleşmeyeceğini bile bile sarıldığım bir hayal. Yine de insan, umudun nefesini kaybettiğinde bile en çok sevdiğine tutunuyor ya… ben de karanlığımda seni böyle tutuyorum. Belki hiç gelmeyeceksin, belki sarılmak artık imkânsız… ama içimde her şey, insanlığım da dahil, kayboldu da bir tek sen eksilmedi.