Öyle İşte…
Yine seni gördüm…
Ve sanki içimde aylarca kapalı kalmış bir pencere
birdenbire ardına kadar açıldı.
Yüreğime güneş doldu önce,
sonra o güneş usulca tenime,
nefesime, bakışıma yayıldı.
Seni görür görmez değişiyor dünya,
bir anlığına bile olsa
karanlığın hükmü bitiyor,
geçmeyen yorgunluklarımın üzerine
ince bir huzur seriliyor.
Gözlerimin solmuş ışığına
yeniden fer oluyorsun.
Gülmeyi unutan yüzümde
sessiz bir tebessüm oluyor adın.
Karanlık düşüncelerime,
kuytu köşelerde biriken hüzünlerime
ışık düşürüyorsun.
Sanki sen geçince yanımdan,
ruhum üzerine serpilmiş tozu silkeliyor;
tazeleniyorum, kabuklarım kırılıyor,
yeniden nefes almayı hatırlıyorum.
İçimde bir şey uyanıyor,
adını tam koyamadığım,
ama varlığınla nefes bulan bir şey…
Can oluyorsun bana,
yaşamın ta kendisi gibi.
Kalbimin derinlerinde,
kendini belli etmeden büyüyen bir umut gibi.
Öyle işte…
Sen gelince içim bahara kesiyor,
gitmesen de olur,
hiçbir şey söylemesen de…
Varlığın yetiyor.