Seni İstanbul gibi seviyorum; her sokağı tarih, her nefesi bir sır gibi içime işleyen o kadim şehir misali… Kalbimin kıyılarında dalga dalga çoğalan bir hasret, Boğaz’ın geceye karışan kokusu kadar büyüleyici bir özlem var sende. Gözlerin, şehrin tüm ışıklarını bir anda susturacak kadar kudretli; sesin, içimde akan zamanın ritmini değiştirecek kadar güçlü… Sen bende Ayasofya’nın hüznü, Çamlıca’nın ihtişamı, Sultanahmet’in asırlık sabrı, Haydarpaşa’nın asil duruşu oldun. Nereye gitsem aklım sende kalıyor, tıpkı İstanbul’dan ayrılan bir gönlün dönüş biletini hep cebinde taşıması gibi… Ben seni bir şehrin kalbinde değil; kendi kalbimin en kutsal yerinde, bir mabedin sessizliğinde, bir gurbette vatanı özler gibi seviyorum. Varlığınla genişliyor içimdeki dünya, yokluğunda daralıyor bütün ufuklar. Ve biliyor musun… Ben en çok İstanbul’u severdim; bir de seni, İstanbul’dan bile fazla, İstanbul’dan bile derin…
Teşekkür ediyorum yarim ben de seni çok seviyorum..
