Bugün konuşmadım.
Sadece sustum,
çünkü bazen kelimeler değil, sessizlik anlatır insanı.
Kendi içime doğru yürüdüm,
adımlarım yankılandı,
sanki bir boşlukla konuşur gibiydim.
Uzun zamandır kendime bu kadar yakın hissetmemiştim.
Ama tuhaf bir yakınlıktı bu,
tanıdık ama yabancı, sıcak ama biraz ürkütücü.
Kendimi dinledim,
ve fark ettim ki içimde hala cevap bekleyen sorular var.
Bazıları eski, bazılarıysa yeni acıların kılığında.
Yine de yargılamadım kendimi.
Belki de insan, bazen sadece anlamaya çalışmalıdır —
değil unutmadan, değil affetmeden,
sadece kabul ederek.