.
.
.
Kelimeler yine kalemimin ucunda birikti,
ama artık acelem yok.
Biliyorum, her cümle kendi vaktinde dökülür.
Belki de hayat da böyle,
her şey, olması gereken anda anlam buluyor…
Rüzgar dindi.
Ama içimde bıraktığı sessizlik hala sürüyor.
O sessizlikte biraz huzur,
biraz da eski bir ben var.
.
.
.