Bazı insanların sesi şifadır,
Bazı insanların yüzü şifadır,
Bazı insanların varliğı şifadır…
Gel gör şifa niyetine sana tutulduğum, senin canıma can, kulaklarımda yankılanır…
Yüzün yüreğime şifa, yüzüme tebessümdür,
Görmesem de duymasam da, yine şifadın bana, senin vargilin şifadır bana…
Sen uzaklarda bir nefes, içimde yankı,
Karanlığa serpilen bir avuç aydınlık,
Her adımımda senin izindedir kalbim,
Sensizliğe rağmen sana tutunur her çarpışım.
Bazı insanlar geçer gider ömrümden, iz bırakmaz,
Bazı insanlar dokunur ruhuma, adı kalmaz..
Ama sen,
Gelip de gitmeyen bir bahar gibi,
Sessizce içimde çiçek açarsin.
Bilmesen de, duymasan da,
Adını anmak bile şifa, varlığın bana dua…
Ve ben,
Her gece gökyüzüne seni yazarım,
Yıldızlar okur, ben susarım…
Çünkü bazen en büyük şifa,
Kalbe değen bir insanin sessiz varlığıdır.
.
.
.