Gecenin en sessiz anında bile
içimde senin fısıltın dolaşıyor.
Adın, kalbimin karanlık odalarında yankılanıyor
ve her yankı, içimde saklı bütün kıvılcımları
bir anda alevlendirmeye yetiyor.
Sanki ruhumun kapılarını tek tek açıp
beni sana çağırıyorsun.
Yaklaştıkça içimde bir şey oluyor…
Sanki zaman eğiliyor, hava ısınıyor,
tenimin altından büyüyen bir ateş
kalbime doğru tırmanıyor.
Sana duyduğum his,
ne sadece özlem,
ne sadece arzu…
İkisini de geçip
başka bir derinliğe dönüşüyor.
Seni düşündüğüm an,
içimde bir sıcaklık kabarıyor;
kalbim, senin göğsüne yaslanmış gibi
daha ağır, daha hızlı, daha tutkulu atmaya başlıyor.
Dokunmanı hayal etmek bile
titreyen bir bekleyişe dönüşüyor içimde.
Parmaklarının tenimde bıraktığı o hayali iz,
gerçek dokunuştan bile daha yakıcı geliyor.
Sanki bir nefes daha alsam
ruhum sana yaklaşacak.
Bazen gecenin içinde,
sessizliğin göğsüne başımı koymuşken
senin adın düşüyor içime.
Ve işte o an,
içimdeki bütün yangınlar
sana doğru koşuyor.
Sanki tüm evren,
sadece senin omzuna başımı koymam için yaratılmış gibi.
Sana söylenmemiş cümlelerim var;
içimdeki ateşin rengiyle yazılmış,
dudaklarımda saklanan,
sana değmediği için eksik kalan…
Onları bir gün kulağına fısıldadığımda
dünyanın bile nefesini tutacağını biliyorum.
Çünkü o sözlerin dokunuşu,
senin kalbine değmek için yanıyor.
Ve ben…
seninle her düşüncede yeniden doğuyorum.
Sen aklıma düştüğünde
içimde bir kapı açılıyor;
beni senden başkasına götürmeyen,
sadece sana doğru esen sıcak bir rüzgâr gibi.
Bu rüzgârın ucunda sen varsın,
ve ben artık o rüzgâra teslim oldum.
Sen…
benim içimde büyüyen,
susmadıkça daha çok aranan,
yaklaştıkça daha çok ısıtan
en derin yangınsın.
Ve ben,
yanmayı hiç bu kadar istememiştim.