02 Kasım 2025, 11:06
|
#1 |
| |  Sessizliğin Bedeli
Dün bir video karşıma çıktı. Seyrettim., seyrederken boğazım düğümlendi, yutamadım. Gözlerimden yaşlar boşaldı, dindiremedim. İçim parçalandı, kalbim sıkıştı. Engel olamadım! İzlediklerimi anlatmaya gücüm bile yok. Tek aklımda kalan, kollarından bağlanarak ağaçlara asılmış bedenlerdi. Genç, yaşlı, kadın, erkek, her yaştan insan.
Bir insan bu kadar acımasız olabilir mi?
Bu nasıl bir hırs, bu nasıl bir vahşet, bu nasıl bir suskunluk?
.
.
.
Yine sessizlik.
Yine kulaklar sağır, gözler kör.
Yine mazlum acısıyla baş başa kalmış.
Filistin, Doğu Türkistan derken şimdi Sudan.
Ama Sudan hakkında neredeyse hiçbir bilgi yok.
Sanki dünyadan koparılmış, sanki haritadan silinmiş bir ülke.
Oysa orada da insanlar var, çocuklar var, hayaller var.
Bizim gibi gülmeyi, sevmeyi, yaşamayı hak eden canlar var!
.
.
.
Ama sesleri duyulmuyor, çünkü duymak istemeyen çok.
Görülmüyorlar, çünkü görmek yürek ister.
Acının büyüklüğü değil, dünyanın sessizliği ürkütüyor insanı.
Ekranlarımıza düşmeyen her kare, vicdanımızdan silinen bir insanlık hikayesine dönüşüyor.
Ve biz, seyirci olmanın konforunda, insanlığımızdan azar azar eksiliyoruz.
.
.
.
Belki de en büyük suçumuz bu: alışmak.
Her gün yeni bir acıya, yeni bir kıyıma, yeni bir suskunluğa alışmak!
Sudan yanıyor, ama külü bile bize ulaşmıyor.
Bir gün bu sessizlik değil, vicdanın sesi yankılanır belki dünyada.
Bir gün mazlumun gözyaşı değil, gülüşü düşer ekranlarımıza.
Ama o güne kadar, yapabileceğimiz tek şey şu: unutmamak. Ve sonra kendimize şu soruyu sormak:
Hangi coğrafyanın yangınına su taşıyalım artık?
Filistin’in mi, Doğu Türkistan’ın mı, Sudan’ın mı?
Yoksa içimizde sessizce tükenen insanlığımıza mı?
________________ {~~ Sevda yüreğe değdi, Yüreğim seni sevdi ~~} |
|
| |