Ne sandın ey yar, ben seni unuturum mu sandın? Bir gülün solmasıyla aşkın biter mi sandın? Ey gönlümün sultanı, her nefesim senin adıyla yanar, Benim kalbim, senin sessizliğinde bile dua okur hâlâ… Bir bakışınla yandım, bir gülüşünle kül oldum, Aşkın ateşiyle piştim, yokluğunla bölündüm. Gecenin en derin yerinde adını anarken, Gözyaşlarım secdeye düştü, kalbim sana yöneldi… Ne sandın sevgili, bu yürek pes eder mi sanırsın? Ben seni kalbimin tahtına yazdım, Adını alnımın kaderine mühürledim. Sen gittin ama, ben hâlâ senin gül kokunu taşırım tenimde… Ey hicranın incisi, ey vuslatın en güzel rüyası, Bir dokunuşunla ömrüm bahara dönerdi, Bir susuşunla kışa kesilirdi nefesim. Sensizliğin her gecesi, sabah olmadan yanar içim… Ne sandın, aşk bu kadar basit mi sandın? Ben seni Mevlâna’nın döndüğü aşkla sevdim, Fuzûlî’nin kalemiyle yazdım seni yüreğime. Bir tek sen vardın her beyitte, Bir tek senin adınla titredi şiirim… Ne sandın güzelim, Ben sensiz yaşamayı becerir miyim sandın? Sen benim içimde bir dua gibisin, Ne eksilir ne silinir… Bir gün döner de gözlerime bakarsan, Görürsün hâlâ orada seni, İlk günkü gibi… tertemiz, ilahi bir sevda gibi…