[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Lütfen Üye Olmak için TIKLAYIN...]
Bir kâğıdın köşesinde başlıyorum sana,
Her harf, bir özlem
Her nokta, bir susuş…
El titrek
Gönül kırık
Kalem, yorgun artık
Tıpkı ben gibi,
Bir kelime daha yazsam,
Dökülecek kalbimden.

Ne çok şey sığdı bu suskunluğa,
Bir bakışın ardından ömrüm geçti belki.
Gururum, kalbimin tam ortasında bir duvar,
Aşamadım seni
Adını bile anmadan.

Kavuşmak mı?
Belki de en güzel yanımızdı kavuşamamak,
Çünkü sen hep orada kaldın.
Olması gereken yerinde
Uzakta ve eksiksiz.

Yine gece çöktü,
Sessizlik, senden kalan en sadık misafirim.
Kalem elimde, ama kelimeler korkak
Bir cümleye sığmıyor senin yokluğun.

Her satırda bir hatıran gizli,
Bir gülüşün mesela,
Bir vedanın yankısı gibi dolanıyor odamda.
Ve ben, hâlâ o son “hoşça kal”ı anlamaya çalışıyorum.

Gururum, seni aramamamın bahanesi;
Kalbimse, seni unutamayışımın cezası.
Bir yanda kalmak, bir yanda gitmek,
İkisi de sen
İkisi de ben.

Artık yazmıyorum seni…
Çünkü kelimeler bile yorgun düştü adından.
Ne zaman adını düşünsem,
Bir nefes eksiliyor içimde.

Kırgın değilim, sadece sessizim.
Çünkü anladım;
Bazı sevgiler yaşanmaz, yaşatır.
Ve ben, o sevgide büyüdüm biraz…

Seni sevmenin anlamı buydu belki,
Varlığınla yanmak, yokluğunla kalmak.
Şimdi içimde bir sükûnet var,
Ne umut, ne pişmanlık
Sadece “olsun” diyebilmek kadar dingin.

Belki başka bir gökyüzünde,
Bir rüzgâr, aynı anda dokunur ikimize…
O zaman bil ki, ben affettim her şeyi,
Seni, kendimi, kavuşamamayı bile.

Çünkü bazı aşklar,
Biterken bile güzel kalır…
Ve sen, bende hep öyle kalacaksın.