Sonbahar gelir, içim üşür.
Rüzgar dalları değil, kalbimi savurur.
Yapraklar birer birer dökülürken,
Ben de bir şeyleri bırakırım ardımda, sessizce.
Camın ardında bir dünya ağlar.
Yağmur mu gözyaşıma karışır, ben mi göğe sığınırım, bilmem.
Her damlada bir hatıra,
Her rüzgârda bir veda gizlidir.
Ağaçlar ölüme değil, dönüşe bürünür.
Ben de her sonbaharda biraz daha kendime dönerim.
Belki hüzün bana,
Belki ben hüzne yakışırım.
Sonra bir sessizlik iner içime,
Ne eksilirim ne çoğalırım
Sadece olurum.
Tıpkı sonbahar gibi.