Özlemedim, sadece iz

Seni özlemedim sevmeyenim
ama hissettirdiklerini özledim.

Şimdi o hisler de bulanık,
eski bir defterin kenarında unutulmuş satırlar gibi.
Adını andığımda bile yankısı kalmıyor içimde,
yalnızca bir gölge,
yalnızca rüzgârın savurduğu bir iz.

Bir zamanlar kanatırdı,
şimdi kabuğu bile hatırlamıyorum.
Bir zamanlar sesinle uyanırdım,
şimdi sesini hangi tonda bıraktığını bilmem.

Ne yüzünü arıyor gözlerim,
ne ellerini belleğim.
Ama bil ki,
bir gülüşün vardı içimi ürperten,
onu unutmadım belki de,
ama artık özlemiyorum.

Seninle değil,
senin bıraktığın boşlukla barıştım.
Artık ne kavga ediyorum adınla
ne de geceyi bölen bir çığlık gibi hatırlıyorum.
Sadece,
bir vakitler hissettiğim bir duygunun
solmuş rengini seyrediyorum.

Ve şimdi biliyorum:
izler kalsa da acı kalmıyor.
Zaman, senin adını benden silmese de
ona tutunma isteğimi usulca aldı.
Kendimi kandırmadan söylüyorum:
artık yokluğunla da yaşamayı öğrendim.


⑅⃛