Seni sevmek,
bozuk bir otomatın önünde
tek kuruş kalana kadar çikolata denemek gibiydi,
her seferinde sıkıştı,
ama ben hâlâ “belki bu kez düşer” dedim.

Seni sevmek,
yanlış otobüse binip
“belki güzergâh değişir” diye umut etmeye benziyordu.
Otobüs değişmedi,
ben sadece cebimdeki bozuklukları kaybettim.

Seni sevmek,
yanlış numarayı arayıp
karşıdan “yanlış oldu” cevabı almak,
ama “yok yok, konuşalım madem” diye ısrar etmekti.

Seni sevmek,
pazardan çürük karpuz seçmekti,
satıcı “abla bu tatlı çıkar” dedi,
ben de inandım,
kestik, içi simsiyah çıktı.

Seni sevmek,
bir günlüğün en boş sayfasına bile
yanlış cümleyle başlamak gibiydi.

⑅⃛