Şiir "Kaybedilenler" Alex Kanevsky’ye atfedilen etkileyici bir metin, insanın zamanla düşünsel ve duygusal yetilerini nasıl kaybettiğini sembolik olarak noktalama işaretleri üzerinden anlatıyor.

İnsanoğlu bir gün virgülü kaybetti:
Zor cümlelerden korkar oldu, basit ifadeler kullanmaya başladı.
Cümleler basitleşince, düşünceler de basitleşti.

Sonra ünlem işaretini kaybetti:
Artık ne bir şeye kızıyor, ne de bir şeye seviniyordu.
Ses tonu değişmedi, duygularını yitirdi.

Bir süre sonra soru işaretini kaybetti:
Soru sormaz oldu.
Ne evren, ne dünya, ne de kendisi umurundaydı.

Yıllar geçince iki nokta işaretini kaybetti:
Davranışlarının nedenlerini açıklamaktan vazgeçti.

Ömrünün sonunda elinde yalnızca tırnak işareti kalmıştı:
Kendine ait tek bir düşüncesi bile yoktu.
Yalnız başkalarının düşüncelerini tekrarlıyordu.

Ve son noktaya ulaştığında…
Düşünmeyi ve okumayı da unutmuştu.

Bu şiir, dilin ve düşüncenin iç içe geçmişliğini vurgular. Noktalama işaretlerinin kaybı, insanın düşünsel derinliğini, duygusal tepkilerini ve sorgulama yetisini yitirmesiyle özdeşleştirilir.
Şiirin sonunda ise bir çağ eleştirisi var:

Yazmak düşünmenin bir yansımasıdır. Yazamayan düşünemez, düşünemeyen sorgulayamaz, sorgulamayan kolayca yönetilir.