"Burası dışarının unuttuğu yüreklerin meskeni."
Bugün penceremin demirine konan serçeye bile içim
titredi,
çünkü hâlâ içimde bir şeyler kırılıyor...
Ve her kırıldığında biraz daha insan oluyorum.
Oysa dışarısı kırmamayı erdem sanıyor,
bizse burada kırıldıkça çoğalıyoruz.
Akıl hastanesi...
Adına herkes korkuyla bakıyor ama aslında
burası kalbiyle düşünenlerin sürgün yeri.
Yani kalbiyle yaşayanların...
İyi insanlar burada toplanmış doktor,
sessizce birbirine bakan,
göz göze gelince ağlamamak için dudağını ısıran
insanlar.
Birbirine "iyiyim" yalanını bile nazikçe söyleyenler.
Çünkü biz dışarının bağırışlarından kaçtık,
kavgasından, hırsından, vefasızlığından...
Buraya sığındık, bir parça huzura.
Zannettiler ki delirdik.
Oysa biz sadece fazla hissettik.
Bazılarımız bir kadının gözünde kayboldu, bazılarımız bir annenin sessizliğinde, bazılarımız ise "ben buradayım" demesine rağmen hiç görülmeyen çocuklar gibi içine kapandı. Biliyor musun doktor, burası güvenli çünkü kimse kimseyi incitmek istemiyor. Ne çıkar peşindeyiz, ne alkış, ne alkole sığınıyoruz... Sadece biraz anlaşılmak istedik, biraz dinlenmek. Ve şimdi bu gri duvarlar arasında öğrendim: En büyük akıl, bazen suskun bir yürektedir. Ve en güzel insanlık, bazen bir teşhisin satır aralarına gizlenir. Eğer biri sorarsa beni dışarda neden kaybettiniz diye... De ki: "Çünkü o, dünyaya fazla iyi geldi."