Her gece ruhumu yıkıyorum ben.
Acılarla çitiliyorum,
İhanetlerle ovalıyorum uzun uzun...
Mutluluk denen yumuşatıcıyı almaya yetmiyor param,
Yalan sevdalar katıp deterjan gözüne,
Hasret makinasına atıyorum.
Saatlerce dönüp duruyor.
Dönüp duruyor durmasına lakin,
Çıkmıyor bazı lekeler.
Ne vakit kurutmaya geçse makina,
Yetmiyor gücü...
Gözyaşları damlarken uçlarından,
Alıp koyuyorum tebessüm sepetine.
Sonra insanlara uzatıp,
"Canımı sıktığınız gibi bunu da sıkın" diyorum.
Çünkü keyif aldıklarını adım gibi biliyorum.
Arınınca gözyaşlarından,
Alıp koyuyorum umut denen ütünün altına,
Ütülüyorum,
Ütülüyorum...
Sonra asıp kendisini yalan askısına,
Giymeyeceğim sabahları umut ederek,
Uykuya dalıyorum...
Gökhan Çandır.