Her samimiyetin süresi olduğu gerçeği her seferinde sarsıyor beni.
Alışkanlıktan değil, bir yerden sonra nasıl olsa kaybetmem bu insanı mantığıyla cepte görülüyor samimi olunan insan.
O yabancı değil diye, özensiz konuşma da olabiliyor. Ya da sana yapılacak olan sonraya alınabiliyor.
Oysa samimi olduğun için o kişiyi öne alman gerekmez mi? Bizde mantık ters işliyor.
Ha bir de her zaman kişiyi kişiden tanırım der insanlar. Ama en nihayetinde dolduruşa gelip de samimiyeti sezdirmeden çekedebilirler.
İnsan ilişkileri çok çetrefilli.
Ben pek detaycı değilim diye değil. Gerçekten detaylı geliyor bana..
Halbuki dümdüz söylese senle artık samimiyeti kesiyorum diye..
Temiz iş değil mi?
Ama kaçak güreşmek her zaman daha kolay geliyor.
Herr neyse.
⑅⃛
________________ 𝒯𝒶𝓉𝒶𝓀𝒶𝑒! ~
𝑀𝒶𝒹𝑒𝓂 𝒷𝑜𝓏𝒶𝒸𝒶𝓀𝓉ı𝓃, 𝓃𝑒𝒹𝑒𝓃 𝒹𝓊̈𝓏𝑒𝓁𝓉𝓉𝒾𝓃 𝒷𝑒𝓃𝒾? |