Çoktandır kapandı, gönül yarasi
Bir daha Sevmeye, tövbeliyim ben
Ne yapayım yokmuş, aşkın sırası
Bir daha Sermeye, tövbeliyim ben

Gönül kapım kitli, anahtar kayıp
İster iyi deyin, isterse ayıp
Her yüze gülene kapı açmayıp
Bir daha Sevmeye, tövbeliyim ben

Kalp dediğin yanlız, birine atar
Aşkının acısı, göğsüne batar
Bizde bir gönül de, bir aslan yatar
Bir daha Sevmeye, tövbeliyim ben

Demeyin ki böyle, Sevda varmıdır
Elde gözü olan, Sana yâr mıdır
Daldan dala konmak, Söyle kâr mıdır
Bir daha sevmeye, tövbeliyim ben

Bana dokunmayın, efkârım yakar
Beynimin içinde, şimşekler çakar
Sanmayın ki bu kalp, yadele bakar
Bir daha Sevmeye, tövbeliyim ben

Ben keyfe kederim, aşka çileyim
Kaderim kötüymüş, nerden bileyim
Silinmiyor işte, nasıl sileyim
Bir daha Sevmeye tövbeliyim ben

Bir kere Sevdim ya, bin pişman oldum
Yeni tomurcuktum, açmadan Soldum
Dokunmayın Sakın, ağlarım doldum
Bir daha Sevmeye, tövbeliyim ben

Bıçak değil kılıç vursan kâr etmez
Kınayıp Suçlayın, dönüp ar etmez
Bu kalp başkasını, bana yar etmez
Bir daha sevmeye, tövbeliyim ben

iSRAFİL’im bu kalp, artık atmiyor
Sabahlar olmuyor, güneş batmıyor
Tüyden döşek kursam, gene yatmiyor
Bir daha sevmeye tövbeliyim ben


İSRAFİL BİLİCAN