 Sessiz Hüzün
Sessiz Hüzün
Boynu bükük bir hüzün taşıyorum içimde.
Bu ilk değil evet ama bu defa olduğundan daha ağır geliyor omuzlarıma.
Bir sabah açıp baktığım manzara, hayatımın yazını kışa çevirdi. Üstelik, güçlü durmam gerektiği söylendi. İçimdeki hüznü dışarı bırakamadan, kimsenin gözleri yıkılmış beni görmesin diye mış gibi yapmak zorunda kaldım, canı yanmazmış gibi..
Bazen mutluyum yine ama bazı anlarda kendi içime dönünce suçlayan bakışlarım beni buluyor. Bir şeyleri eksik yaptım belki diyorum.
Belki hayattan tamamen soyutlamalıydım kendimi.
Sonra günde kaç saat çalıştığıma bakıyorum uygulamada. Daha fazla ne kadar olacaktı ki? En kötüsü 4-6 saat arası.
Kendime yine de küçük hedefler belirleyip, nadasa bıraktım aklımı, kalbimi.
Gücümü toparlarsam ne âlâ.
Yoksa ışıldayan gözleriyle idealist bir öğretmeni kaybedecek bu sistem.
Özel sektör gözünün ferini solduracak biraz. Yine de içimdeki küçük kız çocuğunun, "Ben büyüyünce öğretmen olmak istiyorum." hayalini gerçekleştireceğim.
Şimdi güçsüz hissetsem bile biliyorum ki, "Muhtaç olduğum kudret damarlarımdaki asil kanda mevcuttur!"
________________ 𝒯𝒶𝓉𝒶𝓀𝒶𝑒! ~
𝑀𝒶𝒹𝑒𝓂 𝒷𝑜𝓏𝒶𝒸𝒶𝓀𝓉ı𝓃, 𝓃𝑒𝒹𝑒𝓃 𝒹𝓊̈𝓏𝑒𝓁𝓉𝓉𝒾𝓃 𝒷𝑒𝓃𝒾? |