Mevlam doldurmuş ruhumu,
Beden denen çuvala,
Gözyaşı dökmeyen var mıdır?
Bir mezar taşının başında.
İnsan kötüyü anlamaz,
Gelmeyince başına,
Bana derman olmak varken,
Dert olacak ne vardı?

Merhem bile tuz olur,
Yar sürmez ise yarama.
Leyla bahaneydi,
Çöller ise sevdaydı Mecnun'a.
İyilerin sınavı benim,
Kötüler ise bana sınav şu fani dünyada.
Bana derman olmak varken,
Dert olacak ne vardı?

Derdi altın iplik ile dikmişler,
Giydirmişler üstüme,
Gönlümün ışıkları sönük diye,
Çalışamadım hayat dersine.
Zaten kimse cevap vermedi,
İnsaf diye haykıran sesime.
Bana derman olmak varken,
Dert olacak ne vardı?

Annem babam yetmezmiş gibi,
Bir de yar şelale oldu iki gözüme.
Gönül bağı kurudu,
Muhtaç kaldı bir yudum tebessüme.
Vav doğdum, Vav yaşadım,
Ama Elif gibi yatacağım kabrimde,
Bana derman olmak varken,
Dert olacak ne vardı?

Ben delik bir sandal,
Sen fırtınalı okyanus,
Balığın karnında el açıpta,
Dua etmedimi Hazreti Yunus,
İnsanı insan zaten anlar,
Kolaysa sen gel duvarlarla konuş,
Bana derman olmak varken,
Dert olacak ne vardı...

Ne bir satır şiir içtim,
Ne de bir yudum umut.
Seninle yeşillendi bu gönül,
Şimdi dilersen yokluğunla kurut,
Dilersen yaz günü öldür beni,
Bedenimi kendiliğinden soğut.
Son isteğim,
Senden olan,
Ama senden doğmayan kızımı,
Bir gece olsun göğsünde uyut.
Bana derman olmak varken,
Dert olacak ne vardı...

Gökhan ÇANDIR