Bugün kendime biraz daha dikkatli baktım.
Sessizliğin sesini duydum,
unuttuğumu sandığım duyguların hâlâ yerli yerinde durduğunu gördüm.
Bir kırgınlık vardı, tadı dilimde.
Geçti sandığım acılar, oturmuş hâlâ içimin kuytusuna.
Topladım hepsini,
dedim ki:
“Eğer siz de giderseniz, ben neye tutunacağım?”
O an iç sesim konuştu:
“Ben hep buradaydım.
Sen sustuğunu sanarken bile, içinden geçenleri dinliyordum.
Çocukluğunun kırık düşleriyle konuştum,
gecelerine omuz oldum.”
Sonra sarıldım kendime,
öylece, usulca.
“Özlemişim seni” dedim.
Kime dediğimi bilmeden,
belki kendime belki O'na.
Bir huzur yayıldı ardından,
"ne seninle ne sensiz,
ama belki de nihayet
kendimle.."
diye mırıldandım.