 Ölüm Eve Girince
Ölüm Eve Girince
Ölüm bir eve girince, sadece giden gitmiyor. Kalan da değişiyor.
Odanın havası, seslerin tonu, insanların bakışı bile başka oluyor artık. Önceden neşeyle açılan kapılar sessiz kapanıyor. Kimse eski gibi gülmüyor. Gözler kaçıyor birbirinden, boğazlar düğümlü.
Bir kişinin yokluğu, tüm evin düzenini bozuyor. Sandalyeler eksik, tabaklar fazla, sohbetler yarım.
Çünkü ölüm sadece can almaz; anıları, alışkanlıkları, iç huzurunu da beraberinde götürür. Ve sonra geriye kalan bizler, yaşamaya devam eder gibi yaparız.
Ama aslında her birimiz biraz ölürüz içimizden. Kimseye söylemeden, kimse anlamadan.
Kimi zaman bir fotoğraf, kimi zaman tanıdık bir koku çıkar karşına… Kalbin sıkışır, nefesin yetmez olur. “O olsa şimdi ne derdi?” diye geçer aklından.
Ve işte o an anlarsın; ölüm sadece gidenin değil, kalanın da sınavıdır.
|