 Sessizliğin Yüzü
Kimse bilmez,
Ben en çok sustuğumda konuşurum kendimle.
Kelimelere yükleyemediğim ne varsa
Sessizliğim taşır gözlerimden içime.
Kırıldığımı belli etmeden affettim,
Yüzüme gülene kalbimi açtım,
Ve en çok da
Hiçbir şey söylemeyene anlatmak istedim içimi.
Merhamet sandılar zayıflığımı,
Oysa ben en güçlü halimdeydim
Bir daha sormayacak olanlara bile
"İyi misin?" diye içimden sorarken.
Her sessizlikte biraz daha ben oldum,
Daha az anlattım,
Ama daha çok hissettim…
Çünkü ben sustukça, kalbim konuşmayı öğrendi. |