 İstanbuL Sen BiLe Bizden Daha Mutsuzsun
İstanbul, Sen Bile Bizden Daha Mutsuzsun
Bazen geceleri sana bakıyorum İstanbul…
Ve bir şehirden çok bir insan gibi hissediyorum seni.
Yorgun, kırgın…
Tıpkı bizler gibi.
Ama senden daha mutsuz değiliz artık.
Çünkü senin gözlerin bile dolu.
Sokaklarında koşan çocuklar sustu.
Martılar bile sessiz çığlıklar atıyor gökyüzüne.
Bir zamanlar umutla baktığımız o köprü, şimdi sadece iki yaka değil, iki yalnızlığı birbirine bağlıyor.
Sen, içinde kaybolduğumuz dev bir yalnızlığa dönüştün.
Bir zamanlar seninle hayal kurardık.
Şimdi sana sığınan herkes, kendinden bir parça kaybederek yaşıyor.
Ne denizin ferahlatıyor içimizi, ne sabah güneşin teselli ediyor.
Gülümseyen yüzlerin ardında suskun bir acı var.
Korna sesleri, kalp çarpıntılarımıza karışıyor artık.
Sen bile yoruldun bu insanlardan İstanbul…
Çünkü herkes seni sevdiğini söyleyip sana zarar verdi.
Sen bile bizden daha mutsuzsun…
Çünkü biz kırıldığımızı kabul ettik.
Sen hâlâ güçlü görünmeye çalışıyorsun.
Ama biliyorum, geceleri sen de ağlıyorsun.
Taşlarına sinmiş hayal kırıklıklarını saklayamıyorsun artık.
Ne Boğaz seni avutabiliyor, ne Galata…
Senin de ruhun dar sokaklarında sıkışıp kaldı.
İstanbul, sen bile bizden daha mutsuzsun.
Çünkü biz vazgeçebiliyoruz.
Ama sen, kendini kaybedişini izlemek zorundasın.
Hem de her gün, yeniden… |