 Sessizliğin İçinde
“Sessizliğin İçinde”
Yoruldum…
Sebebini kimse sormadı,
Belki de en çok bu koydu.
Gülümsememi gerçek sandılar,
Oysa ben her sabah kendimi
Biraz daha unuttum.
İçimde bir yer hâlâ çocuk,
Ama çoktan susmayı öğrenmiş.
Ne zaman konuşsam,
Yanlış anlaşılmaktan korkmuşum meğer.
O yüzden sustum.
O yüzden içime attım hepsini.
Bir zamanlar hayalim olan şeyler,
Şimdi uykusuz gecelerin bahanesi.
Eskiden umutla baktığım gökyüzü,
Şimdi yıldızsız ve uzak.
Kendime sığamadığım günler oldu,
Ama kimse fark etmedi taşan gözlerimi.
Çünkü alıştım;
“İyiyim” demek en kolay kaçış yolu.
Belki de sadece biri sorsun istedim:
“Gerçekten iyi misin?” diye,
Ve ben, ilk kez yalan söylemeyeyim. |