 Küllerimden Kendime
Ama bir sabah,
Her şey aynıyken ben farklı uyandım.
İçimde küçücük bir ses:
“Yeter artık... Gitme kendinden bu kadar uzak.”
İlk defa sarıldım kendime,
Tüm o eksik parçalarımla.
Beni yaralayan ne varsa,
Teşekkür ettim.
Çünkü hepsi beni ben yaptı.
Kendime dönmek kolay olmadı,
Ama adım attıkça yol oldu.
Adım attıkça, acı sızladı,
Ama artık kaçmıyordum,
Kendimle kalabiliyordum. |