 Karanlık gece, sessiz rihtimin izleri
Karanlık gece, sessiz rihtimin izleri
Yavaşça silinirken zamanın izleri,
Bir adım attım, kayboldu geçmişin gölgesi,
Dalgalar gibi sessiz, kalbimdeki bu özlemi.
Kırık dökük umutlar, denizin derinliğinde
Bir ışık aradım, ama bulamadım hiç,
Fakat her dalga bir hikaye anlatır,
Ve her iz, kaybolan bir yıldızın rüyasıdır.
İçimdeki fırtına, deniz gibi savrulmuş
Hüzün, bir yelken gibi rüzgarla sürüklenmiş,
Ama bir gün, yeniden doğacak güneş,
Ve sessiz rihtimde, yeni bir yol başlar, belki de hiç bitmez.
Gecenin rüyasında, kaybolan yıldızlar
Birer birer yitirirken, sonsuz karanlıkta,
Gözlerimde parlayan bir umut ışığı var,
Ne kadar kaybolsam da, geri dönerim belki bir gün.
Sonsuz denizler, içimdeki sessiz çığlık
Her dalga, bir hatıra gibi içimi sarmış,
Bir zamanlar düşlediğim o eski rıhtım,
Şimdi yavaşça silinirken, her şey kaybolmuş.
Bana aitmiş gibi, her adım bir hatıra
Kendimi bulduğum yer, belki de burası,
Ve her gece, yeni bir yelken açarken,
Karanlık gece, beni eski benliğime bırakıyor. |