 Birlikte Yürüdüğüm İnsanlar
Hayatta en çok kıymet verdiğim şeylerden biri, birlikte yürüyebildiğim insanlardır. Elimi tutan değil sadece, yüreğimi de taşıyan… Yol düzgünken değil, taşlı topraklı yokuşlarda da yanımda kalan…
Birlikte yürümek, aynı hızda gitmek değil aslında. Bazen biri geri kalır, diğeri bekler. Bazen biri yorulur, öteki omuz verir. Bazen de sessizce yan yana yürünür; konuşmaya gerek kalmaz, çünkü kalbin sesi duyulur.
Bazıları yolda karşıma çıktı, bazıları yolda kaldı. Ama içlerinden birkaçı vardı ki, yollar değişse bile gözüm hep onları aradı. Çünkü birlikte yürümek sadece aynı adımları atmak değil, aynı hayali kurmaktı.
Birlikte yürüdüğüm insanlar, bana güvenin ne olduğunu öğretti. Sırtımı yaslayabileceğim birini bulmanın ne büyük şans olduğunu… Ve en çok da, insanın kalbine iyi gelen insanların varlığının ne kadar az, ne kadar kıymetli olduğunu...
Bu yazı bir teşekkür belki de. Kalbime basıp geçenlere değil, usulca yanımda yürüyenlere. Yürürken susan ama hissettirenlere. Yorulduğumda bekleyenlere, düştüğümde eğilip kaldıranlara...
İyi ki vardınız. Hâlâ varsınız. Belki biraz uzakta, ama hâlâ aynı gökyüzünün altında. |