 Yetersizliğimde Koştuğum Limanlar
Ben hep kendime yetinmekte zorlandım. İçimde bir eksiklik vardı, bir boşluk… Onu doldurmak için önce kendime bakmak gerekiyordu belki ama ben, içimdeki o boşluğu sevdiklerimde aradım. Onlara kosa kosa gittim, çünkü bilirdim; orada, onların yanında biraz huzur bulabilirim.
Sevdiklerim, benim limanım oldular. Onların sesi, gülüşü, varlığı… Hepsi bana kendimi biraz daha tam hissettirdi. Belki de ben, kendime yetemediğim için değil, sadece sevdiklerimin sıcaklığına muhtacım diye koşuyordum.
Ama öğrendim ki, sevdiklerine koşmak cesaret ister, samimiyet ister, yürek ister. Ben de o yüreği topladım ve koşmaya devam ettim. Çünkü onlar, hayatımın anlamı, içimdeki fırtınayı dindiren birer meltemdi.
Şimdi anlıyorum; kendime yetmek önemli ama sevdiklerine koşmak daha bir anlamlı. Çünkü onlar, ben olduğumda bile yanımda olan gerçekler. Ve ben, kendime yetmediğim anlarda, sevdiklerimde kendimi buldum. |