 İçimde Buyuyen Sessizlik
Bir yorgunluk var içimde… ne dinlenmekle geçiyor, ne de uyumakla. Ruhumda ağır bir suskunluk, her geçen gün biraz daha çözüyor içimi. Tükenmişliğin en koyu tonundayım. Ne umut ne de teselli arıyorum artık, sadece bir durgunluk… Derin, soğuk ve sessiz.
Acılarım içimde yankılanıyor, kimseye anlatmadığım, anlatamadığım… Çünkü bazı şeyler konuşulunca hafiflemez, aksine daha da ağırlaşır. Her tebessümümde biraz daha kırılıyorum içten içe. İnsanlara iyi görünmeye çalışmak, gülümsemek… belki de en yorulduğum bu zaten.
Hüzün, çok uzun zamandır misafirim değil. Ev sahibi oldu içimde. Ve ben, o evin köşesine sinmiş bir yabancı gibiyim. Ne zaman mutlu hissetmeye çalışsam, geçmişin gölgeleri usulca yakama yapışıyor. Gitmiyorlar… çünkü bazen acılar büyürken insanı da içine alır, kendine benzetir.
Artık hiçbir şey şaşırtmıyor beni. Ne ihanet, ne yok sayılış, ne de sessizliğe gömülen vedalar. Yalnızlık çok şey öğretti; en çok da insanın kendine bile yabancılaşabileceğini.
Ama yine de yazıyorum. Çünkü yazmak, kelimelere sığınmak değil sadece… bazen insan, kendi küllerinden yeniden doğmayı umar. Belki bir gün, bu kelimeler beni de iyileştirir. |