 Yolun En Sessiz Hali
Bazen herkes koşarken, ben duruyorum.
Koşmam gerektiğini bile bile…
Ama kalbim hızdan çok, sessizliği özlüyor.
Bir yerde durup nefes almayı…
Kendi sesimi duymayı…
Her şeyin peşinden koşarken,
Aslında en çok kendimden uzaklaştığımı fark ettim.
Yalnızlık sandığım şeyin,
Aslında içimde bekleyen bir "ben" olduğunu anladım.
Konuşmadan da sarılabiliyormuş insan kendine.
Ve en çok o sarılış iyileştiriyormuş.
Kimseye yetişmek zorunda değilim.
Kimsenin yolunda olmak zorunda da…
Benim yolum, bazen durarak yürünüyor.
Bazen sadece bakarak, hissederek.
Ve evet, sessizlikle.
Çünkü bazı yollar var ki,
Ancak sessizken anlatır ne demek istediklerini.
Ve bazı acılar var ki,
Ancak susunca geçiyor kalpten…
Ben artık koşmuyorum.
Kendimi ezip geçmeden yürümeyi seçiyorum.
Yarım kalmış yanlarımı elime alıp,
Tamamlanmaya çalışmadan yaşamayı…
Bu yol sessiz belki, ama yalan değil.
Bu yol yalnız belki, ama sahici.
Ve ben, ilk defa gerçekten yürüdüğümü hissediyorum |