 Kaldırımların Hafızası
Boş sokaklar suskun bu gece,
Ne bir ayak sesi ne de bir esinti var.
Kaldırımlar, bin hikâye taşıyor
Ama anlatacak kimse kalmamış sanki.
Bir duvar kenarında eski bir not,
Yarım kalmış cümlelerle dolu belki.
Kim bilir, kim yazdı, kim unuttu
Zaman, izleri silerken sessizce.
Rüzgârla savrulan bir gazete parçası
Bir manşet, geçmişe fısıltı gibi.
Kimse okumaz artık o kelimeleri,
Ama ben durup bakarım, nedensizce.
İnsan bazen, bir şehrin gürültüsünde
Değil, tam da sessizliğinde bulunur.
Kalabalıktan değil, boşluktan geçerken
Kendini en çok o zaman duyar. |