 Tozlu Raflarda Kalanlar
Yolcu sessiz, rıhtımda bir gölge,
Marina ıssız, liman suskun bu gece.
Ayak sesleri yok,
Yalnızca denizin içe çekilen nefesi.
İnsanlar uzaklaştı,
Belki de hiç gelmemiş gibiler.
Siyah beyaz bir fotoğrafın köşesinde
Bir zamanın ağırlığı:
Kırılmış bir sandalye,
Bir kurumuş çiçek,
Ve kimsenin bilmediği cümleler.
Bir rüzgâr geçer, toz kalkar,
Eski bir harfin izi belirir duvarda.
Adı konmamış bir yalnızlık değil bu,
Bilerek seçilmiş bir suskunluk belki de.
Ve şimdi biliyorum,
Bazen en derin izler
Ne kalpte kalır,
Ne gözde…
Sadece unutulmuş bir cümlede. |