 Yücelten de Biziz, Düşüren de
İnsan…
Hayallerle, umutlarla onu yüceltiriz. Gözümüzde bir yıldız olur; hataları, öfkesini, yalnızlıklarını görmezden geliriz. Ta ki o yıldız düşene dek.
Yücelttiğimiz insan, en küçük bir kıymık gözümüze batınca bir anda yerde sürüklenir. Bir yanlış laf, bir eksik gülüş, sosyal medyada bir kaydırış… “Meğer neymiş?” sözleri fısıldanır dillerde. Alkışın yerini linç alır. Bir gün kahraman, ertesi gün suçlu oluverir.
Oysa şu var ki; hepimiz ayaklarımızın üstünde durmayı öğreniyoruz, tökezliyoruz, düzeliyoruz. Bize verdiği umut kadar bize düş kırıklığı da yaşatmış olabilir. Suçlu olan mı, yoksa ona haksızlık eden mi? Bilmeyiz. Önemli olan, insan olarak kalabilmek.
Birini seveceksen, göğe çıkarmadan; yanında durmayı bil. Yere düştüğünde acıyla izlemek yerine elini uzat. Çünkü gerçek yüceltilmek değil, gerçek sevginin dayanmakta olduğunu anlamak.
Göğe çıkarıp yere çarpan biziz; unutma, o yıldıza tutunacak olan da ancak biz olabiliriz. |