 Güzel Günler Tozlu RaflardaGüzel Günler Tozlu Raflarda
O güzel insanlar…
evet,
binip gittiler güzel atlara.
Biz kaldık
durağan bir takvimin
sararmış yaprağında.
Evde hâlâ eski bir radyonun
çıtırtılı sesi durur kulakta,
annemin çeyiz sandığı gibi—
açmaya kıyamam,
ama orada olduğunu bilmek
biraz iyi gelir.
Sokağın başındaki dut ağacı
her yaz biraz daha suskun,
biz çocukken altı cıvıltıydı,
şimdi gölgesi bile
yalnız kalmak ister gibi.
Tozlu raflarda unutulmuş
bir kitap sayfası gibi geçiyor zaman,
bazı cümleleri silik,
bazılarınıysa
kimse anlamamış henüz.
Ne zaman eski fotoğraflara baksam
sis çöküyor içime,
bir sandalye eksik masada,
bir ses kayıp…
ama ne garip,
gülüşler hep orada kalmış.
Umut mu?
Var tabii,
bir çocuk gibi saklambaçta
en olmadık köşeye gizlenmiş,
ama hâlâ oyunda. |