 Kendime Mektup
Bir sessizlik var içimde,
Kimselerin duymadığı.
Ne bir çığlık, ne de kelime
Sadece ben,
Ve kalbimin kırık saatleri.
Aynalarda tanımadığım bir yüz,
Gözlerim yorgun, ruhumda sızı.
Birileri geçmişi anlatıyor gibi,
Ama ben,
Kendi hikâyemi unutmuş gibiyim.
Kendime sarılmak isterdim,
Bir çocuk gibi, korkularla dolu.
Ama ellerim soğuk,
Ve ben,
En çok kendime uzak duruyorum.
Belki bir gün,
Yeniden seveceğim kendimi.
Belki bir sabah,
Aynaya bakıp,
"İyi ki varsın," diyeceğim içimden. |