 Sessizliğin İçinde Kalanlar
Sessizliğin İçinde Kalanlar
Tozlu raflar arasında unutulmuş bir çocukluk,
Gözlerimin kenarında kalan çizgilerde yaşar hâlâ.
Bir fotoğrafta donmuş gülüşüm,
O günden sonra hiç geri gelmedi zaten.
Ölülerim var...
Adlarını içimden her geçirişimde,
Toprak biraz daha ağır basıyor omzuma.
Gidenlerim sessizliğe gömülü,
Kimi dua gibi, kimi yarım kalan bir cümle...
Hüzünlerim büyüdü ben küçüldükçe,
Bir köşede ağlayan içimdeki çocuk sustu artık.
Oysa ne çok sarılmak isterdim hayata,
Bir tek el uzatsaydı geçmiş...
Her sabah kendime uyanmak zor geliyor,
Bir yanım hep o raflarda, o evde, o odada kaldı.
Ne zaman bir yaprak düşse,
Birinin ardından ağlamayı öğreniyorum yeniden.
Ben,
Geçmişimde bitmeyen acıların kalemiyim.
Her satırda biraz daha eksiliyorum
Ve her eksilişte biraz daha ben oluyorum. |