 Kırık Aynalar
Bir aynaya baktım bugün,
Yüzüm değil, geçmişim vardı içinde.
Bir çocuk gülümsüyordu uzaktan,
Koşarken düştüğü yerden kalkmadan önce.
Bir ses çınladı kulağımda,
“Beni unutma,” diyen bir ses...
Kimbilir kimin sesiydi,
Belki annem, belki eski bir dost, belki de ben.
İnsan unuttukça eksilir,
Eksildikçe susar, sustukça silinir.
Oysa bir anı, bazen bir ömürdür.
Bir mektup, bir koku, bir beklenmedik şarkı...
Hatıralar kırık aynalar gibi,
Parça parça ama yine de seni gösterir.
Bakmasını bilirsen,
Unutmazsın kim olduğunu. |