 Lexina 'Ya
Zaman geçti, yolları aradım,
Ama hep kayboldum, hep yalnız kaldım.
İçimde bir boşluk, hep derinleşen,
Bazen insanlar, dost diye geldiler,
Ama kimse, gerçekten görmedi.
Herkes bir parça aldı, bir parça bıraktı,
Bazen güvenin ne kadar kırıldığını anlarsın,
Bir omuz ararsın, ama hep boş kalır,
Dostluk dediğimiz, aslında biraz kırık dökük bir hikaye.
Sen, belki de en çok anladın beni,
Ama en çok sustuğumuz zamanlardı,
Herkes bir şeyler söyledi, ama ben dinlemedim,
Bazen susmak, en doğru cevaptı,
Ve o sessizliğe dönüştü her şey.
Emek verdim, ama hep bir eksik kaldı,
Belki de hatam, hep fazla beklemekti,
Ama zamanla öğrendim,
Kimseye hiçbir şeyi borçlu değilsin,
Sadece kendine, sadece kendine. |