Bazı kokular, insanın tenine değil, ruhuna siner.
Sana dair ne varsa, en çok bu kaldı bende.
Kelimelerle anlatamadığım bir şeysin artık.
Ne bir adın var içimde, ne bir yüzün.
Sadece kokun, uykuma sinen kokun.

Her gece, sessizliğin tam ortasında dolanıyor odada.
Kapılar kapalı, pencereler örtülü...
Ama o tanıdık esinti yine bir yolunu buluyor.
Bir kıyıdan geçiyor, sonra bir boşlukta kayboluyor.
Biliyorum, bazı şeylerin geri dönüşü yok.

Ben istemeden öğreniyorum artık seni.
Hatırlamaya çalışmadan hatırlıyorum.
Aramadan buluyorum izlerini.
Hiçbir çaba göstermeden, sadece varlığınla doluyorum.

Saatler akıyor.
Ne zaman olduğunu bilmediğim bir anda,
Kokunla yumuşuyor yastık,
Kokunla ağırlaşıyor zaman.

Hiç sormuyorum kendime.
Neden?
Nasıl?
Kim suçlu?
Bunlar yersiz sorular şimdi.
Çünkü bazı şeyler sorgulanmaz, sadece taşınır.

Ve ben taşıyorum.
Bir yük gibi değil.
Bir sır gibi.
Bir hatıra gibi değil.
Bir nefes gibi.

Gözlerimi kapattığımda her şey sessizleşiyor.
İçimde sadece senin bıraktığın o hafif iz...
Ve o izden yayılan kokun.

Başka hiçbir şeye ihtiyaç yok.
Ne söze,
Ne açıklamaya,
Ne de vedaya.

Çünkü bazı şeyler söylenmez.
Bazı şeyler, sadece yaşanır.
Ve sen, hiçbir kelimeye sığmadan,
Sadece kokunla,
Sonsuza kadar bende kalırsın.
Uykuma sinen kokunla, her an seni taşıyorum içimde.