Bu şiiri, deprem döneminde yazmıştım. Şimdi birkez daha hatırladık geçmişi..




İçim çok huzursuz.
Kan revan dökülür gözlerime uykusuzluk, öyle serseri, öyle yolsuz..
Saatler içime tıkılmış gibi bugün.
Bedenim, fikrim, nefesim kesilmiş gibi büsbütün..
Sesimi duyan yok mu?
Ellerim soğuk gibi, arafta kalmışım bu nasıl bir kördüğüm?

Zamanın ve mekanın hiç bir kıymeti yok.
O nefes alıyor mu? birşey söyleyin..
Peki ya, siz nereden çıktınız?
Evime neden girdiniz, ışık tutmayın yüzüme bekleyin..

Bütün geceler, mecbur varır sabaha.
Umudunu kaybedip pes etmek olmaz..
Babam hiç bırakmadı elimi, her ne kadar soğuk olsa da.
Bunca kasvete rağmen, komşu komşuya ihanet yapılmaz..

Devrilirken bedenim, gözlerim birşeye takıldı.
Sahiden, o amca neden evimizi tutuyordu?
Öylesine güzel bir at yanaştı ki,
Bedeni beyaz, ayakları siyah çok alımlı..

Hiç korkmadım biliyor musun?
Boşluğa düşmüş olsam da, canım yanmadı.
Anne ses ver, sesi mi duymuyor musun?
Hıncımdan saçların avuçlarıma dolmuş, hissetmiyor musun..


İçim çok huzursuz.
Kan revan dökülür gözlerime uykusuzluk, öyle serseri, öyle yolsuz..
Saatler içime tıkılmış gibi bugün.
Bedenim, fikrim, nefesim kesilmiş gibi büsbütün..