 Ruhumun Sessiz Çığlığı
Bir çığlık var içinde, ama dışarıya çıkmaz,
İçimde bir yangın, ama kimse görmez, kimse anlamaz.
Sonsuz bir yalnızlık sarar her adımımı,
Düşlerimde kaybolurum, gerçeğe dönmemek için.
Her köşe, her an, bir hüsran, bir boşluk,
Ruhumun derinliklerinde çığlıklar yankı yapar, ama duyulmaz.
Bazen derim, belki birileri anlar diye,
Ama her seferinde yalnızlık, hep yalnızlık kalır.
Bir çığlık var içimde, ama dudaklarım susar,
Ve ben, bu sessiz feryatla, kaybolurum yine karanlıkta.
Bir gün belki, bu sessizlik kırılır,
Ve ruhumun çığlıkları bir şarkıya dönüşür.
Ama o güne kadar, yalnızca ben duyarım,
Ruhumun içindeki bu feryadı, kimse bilmez, kimse anlamaz. |