Sence de yetmedi mi? Öyle boşu boşuna kanatıyorsun her yanını.
Ne gereği var ki ? Yani kendini yordun da bir şey eline geçti mi?
Saçmalama oğlum, sirkelen. Sen bu değilsin..
Bir denize atıyorsun kendini. Yüzme bilmiyorsun, çırpındıkça batıyorsun,
acısı içine içine doluyor, ölüyorsun..
Göz kapaklarım ağır geliyor sanki.
Özlediğim gökyüzünün maviliklerine hasretle ağlıyorum.
Canıma bıçak batıyor. Bu gidişat ne olacak böyle?
Sirkelen. Kendine gel..
Hani nereye bıraktın o çocuk kalbini? Gülerdi, şımarırdı, eğlenirdi ve durdurak bilmezdi.
Kaybetme kendini. Hiç bir şey yapamıyorsan bile o çok sevdiğin şarkıları dinle.
Sende biliyorsun; yalnızca onlar gitmiyor.
Öyle bomboş bırakıp ta yüz çevirmezler sana.
Sende farkındasın, ne olduğunu unuttun mu?
Şöyle bir sinirlendi mi delinin delisinde, gülüşünde çocukluğu,
oturuşu kalkışı sessiz ama bir ağırlığı olan sen var orada unutma.
Ne yani dünyanın sonu mu gelmiş? Güldürme beni..
Bir hayale dal mesela.
Hani anılarından bir kaç tane, sevdiklerinden olan. İlk yediğin eriği hatırla.
Acımsı , henüz yetişmemiş bir eriği dişlediğin..
İlk oyuncağını; o taşları boyayıp oynadığın zamanları.
İlkokul günlerinde ; Öyle sersemce bir üst sınıfındaki kızı göründe şapşal aşık olma hislerini düşün.
Masum.. Şaşkın.. Pamuk ipliğinde ama ölesiye bir heyecan..
Saçmalama oğlum, sen bu değilsin. Sirkelen..
Evet, ben bu değilim. Umursamıyorum hiçbir şeyi, tutmuyorum zihnimde sapsız fikirleri.
Kendimi biliyorum,
Tadıyorum damağımda o ilk yediğim acımsı ve yetişmemiş eriği..