Bir daha hissedemem sandığım her şeyi hissettim, yapamam dediğimi yaptım.
Hevesim bitti dedim, çocuk gibi heyecanlanırken buldum kendimi.
İnceldiği yerden öyle kolay kopmuyor mu?
İnsan inancı yokken bile,içten içe hep düğüm atıyormuş oraya,
Dayanamıyorum derken bile güçleniyormuş.

Aklımdan geçenlerin tatlılığında uyuyorum.
Güzel bir şarkıyı dinlerken, geçmişe dair bütün anıları tekrarlıyorum gözlerimde.
Güzelmiş, berbatmış dediklerimin arasında karmakarış oluyorum.

Tüm günahlarımdan arınıp eteğine sarılıyorum belki de..
Yine yanaklarım kızarıyor.
Avuçlarım terleyip, çocukluğun ötesinde çocuklaşıyorum..

Sana ait felaketlerin masumiyetinde diyorum ki;
Ben halen seviyorum..
Belki de bu yaptığım, aptallık.. eziyet..
Bir nasihatten, bin musibet..

Ne diyorlar? '' Umudunu yitirme, sabırlı ol.'' aklım almıyor..
Kahrolası bir bekleyişteyken, derisi çatlıyor insanın.
Çevrendekilerin serserice savurduğu o boş sözler, yarana tuz serpiyor sadece.
Yalnızlık bey'im.
Yalnız kalmak, çehreni el etmek herkesten, en güzeli bu gibi geliyor.
Öyle kimsenin etlisine sütlüsüne bulanmadan, aptalca umut/sabır ziyanına kapılmadan kendini soğurmak. Bilirim, bakir olan ten değildir yalnızca. Ruh'ta bakirdir, ve baki de kalmalıdır.