 Kendimden Usandim
Aklimdan usandim.
Aklimdakilerden usandim.
Icimdeki kordan usandim.
Gelmeyecek yardan usandim.
Senden usandim.
Benden usandim.
Degersizlestirdigin sevdamdan usandim.
Dost gorunumlu dusmandan usandim.
Gecelerin karanligindan usandim.
Seker sandigim katrandan usandim.
Aynalara bakarken gulmeyen yuzden usandim.
Dokunmadigin sacimdan usandim.
Beklemekten usandim.
Kusmekten usandim.
Yar sanip yara olandan usandim.
Kendini bilmezlerden usandim.
Ici baska disi baska insanlardan usandim.
Yalandan usandim.
Ozlemekten usandim.
Gelmeyecekleri beklemekten usandim.
Kaderimden usandim.
Menfatine gore sekillenen insanlardan usandim.
Yazamamaktan usandim.
Seni ozlemekten usandim.
Icimdeki sesinden usandim.
Baktigim yerde goremediklerimden usandim..
Sessizlikten usandim.
Hayattan usandim.
Sabahlari nefesinle uyanmadigim uykudan usandim.
Gunaydin demegin her gunden usandim.
Kalbimin agrisindan usandim.
Bir can borcum var ondan usandim..
Sensizlikle savasdan usandim
Kendimden usandim.
________________
İstisna bir yara gibi kal bende..
Hayra yorulan düşlerim ol, Böl gecemi, destursuz gir mabedime,
şifa niyetine dokun yüzüme..
Gel be, Gel işte! Küfrüm tövbeme
karışsın,
Aklım fikrime..
Öyle bir gel ki bana;
Nefes nefese..
_______________ |