Sular Ne Güzelse
“İnce parmaklarının arasında tuttuğun sigarayı dudaklarına yapıştırıp bana doğru eğilişin, kibritin alevine sokuluşun, o düzgün öpülesi dudaklarının arasından dağılan, bir öpücük gibi yüzüme konan o ilk duman, sonra da masaya dayalı dirseğin üzerinde bir kuğu boynu gibi yükselen biçimli kolunun ucundaki küçücük elinin ince parmakları arasından tüten sigaranın gerisine çekilip arkana dayanışın. Var gibi yok gibi bir görünüp bir silinen yüzünün üzerinden deniz fenerinin ışık çubukları, belli aralıklarla gelip geçerken, sağa sola her dönüşünde savurduğun kalın örgülü saçınla süslediğin güzel yüzünü bir ben görebiliyordum. Bir keresinde yüzün yine aydınlığa girince, yanağında dudağının hemen biraz sağında, oracıkta, bir küçük sivilce ucu görmüştüm de, yaşanırlığın küçük de olsa bir belirtisi saymıştım onu, sevmiştim. Seni bir resim gibi, bir heykel gibi düşünmek istemeyişimdi belki. Yaşayan, soluk alıp veren, konuşan, öpüşen, gülen, sırasında ağlayan, mutluluğu özleyen, ama acı çeken, yalnızlıktan bunalan ve bunalmayan, deliceleri olan genç bir kız diye sevmiştim seni. Sonrası birdenbire denizdi işte; sesinden, kokusundan, bildiğim yoğun deniz. Denizleri hep sevdim ben, suları hep sevdim; seni denizler, sular gibi sevdim; sular ne güzelse seni öyle sevdim.”
Erdal Öz (1935 – 2006)
________________
|