Nasıl unuturuZ ...

Rahmetle ,Özlemle
Saygıyla Sevgiyle

Orhan Kemal
Ahmet Arif
Nazım Hikmet


Orhan Kemal 26 Eylül 1943 tarihinde cezaevinden ayrılmazdan önce
“Nazım Hikmet’e” bir şiir yazar. Ustası şiiri okuyunca ağlar:

“ Sen Prometenin çığlıklarını

Kaba kıyım tütün gibi piposuna dolduran adam

Sen benim mavi gözlü arkadaşım

Kabil değil unutmam seni

26 Eylül 1943

Seni yapayalnız bırakıp hapishanede

Bir üçüncü mevki kompartımanda pupa yelken

Koşacağım memlekete

Tren bir güvercin gibi çırpınarak istasyona girecek

Gözü yaşlı bir genç kadına beş senenin ardından

Kocasını getirecek

O dem ki boş verip istasyon halkına

Yanaklarından öperken sevgilimi

Sen neşeli mavi gözlerinle bakacaksın içimden

Bana

O dem ki yürekten her şey atılacak

Ekmek, kin hasret, fakat nazım hikmet

Sen şu kadar kilometre uzakta kalmama rağmen

Aydınlık yüreğimin duvarına dayayıp sarı saçlı başını

Batan bir yaz güneşi hüznüyle ağlatacaksın arkadaşını

Günler geçecek ekmek derdi çökecek omuzlarıma

Fabrika, makinalar tezgâhım

Sana şeker kamışı, portakal yollayacağım

Karım yün çorap örecek, her hafta mektup yazacağız

Askere almazlarsa eğer

Unutabilir miyim seni

Tahtakurusu ayıkladığımız hapishane gecelerini

Ve radyoda şark cephesinden haber beklediğimiz

Müthiş anların küfürünü

Radyonun yanındaki duvara

Kurşun kalemiyle abus insan yüzleri çizmiştin

Unutabilir miyim seni hiç?

Hala beton malta boylarında duyuyorum

Takunyaların sesini!

Unutabilir miyim seni?

Dünyayı ve insanlarımızı sevmeyi senden öğrendim

Hikâye şiir yazmayı

Ve erkekçe kavga etmeyi, senden !”

***

Orhan Kemal’in tahliyesinden sonra Nâzım Hikmet bir yandan çeviri işini yürütürken, bir yandan da Memleketimden İnsan Manzaraları’nı yazmayı sürdürür.

***

Hapishanelere, Fabrika tezgahlarına, Tütün tarlalarına, Güvercinlere ve tüm Maviliklere, Buralardan Oralara Selam OlsuN...

ALINTIDIR.