Yüreğimin tam ortasında bir yangın var.
Aynalarda baktığım, kendim diye gördüğüm ama kendim olmayan.
Değiştiğimi hiçbir zaman anlamamıştım o güne kadar.
Bu ben miydim?
Daha düne kadar yatağımda yatan kişi kimdi peki?
Ne zaman değişmiştim? Ne olmuştu da ben buna dönüşmüştüm?
Duygusuzluğun hiçbir zaman bana yük olmamıştı şimdi bir kambur gibi sırtımda taşıyorum.
Özlüyorum eskiyi.
Özlüyorum geçmişi.
Özlüyorum anılarımı.
Masumluğumu özlüyorum
O küçücük çocuğun gülümsemesini özlüyorum.
Ona verdiğim sözleri tutamayışıma yanıyorum.
Bir bir şans sunulsa ve ben her şeyi değiştirebilsem. Bugünümü yarınımı yok edebilsem.
Dünümü yeniden inşa edip geleceğimi oluştursam.
Ama elimden gelen hiçbir şey yok.
Allah'ın cezası yarınlar değişmiyor işte.
Nerede hata yaptığımı bulamıyorum.
Sessiz çığlıklar içerisinde yardım arıyorum.
El uzatanları da düşman belleyip savaş açıyorum.
Değişmek için bir şey yapasım yok.
Mutsuzum.
Huzursuzum.
Kayıbım.
Kendimi bulduğum zaman yelken açabileceğim denize kavuşacağım.
Şimdilik limanımı güçlendirmeye devam etmem gerekiyor.
Mutsuzum.
Huzursuzum.
Ama yaşıyorum...