Kayıplarımı Hayatıma Yama Yaptım 1
İlk Vuruluşum
Çaresizlik kavramı ne demekti ilk kez o an karşılaştım. Anlamsız bakışlarım bana öfkeyle bakan bu adamın yüzünde dolaşırken yüreğinde sevgi olmayan insanların her şeyi yapabileceğini de o zaman öğrendim. Daha erkendi bunları deneyimlemem için henüz altı yaşındaydım. Elimde annemin aldığı, su içirebilmek için ağzını kestiğim esmer bebeğimi sıkı sıkı tutuyor göz yaşlarımı da aynı şekilde tutabilmek için yoğun bir çaba harcıyordum.
Neden ağlıyor bu çocuk? diye hışımla bana doğru yaklaşıp elini kaldıran bu yaratığın karşısında daha da küçülmüş birazdan suratımda patlayacak, izi hayatım boyunca ruhundan silinmeyecek olan o tokadın sızısını daha az duyarım umuduyla gözlerimi sıkı sıkı yummuştum. Saklambaç oynayan küçük çocukların gözlerini kapatinca karşısındakinin de onu görmeyeceğini sanması gibi. Ama acımıştı beş parmağın izi suratımdan geçmişti geçmesine ama bir kız çocuğunun babasına duyması gereken o güven duygusu hiç inşa edilmeden o gün orada yok olmuştu. Hayatım boyunca kimseye güvenemeyişimin temelini de burada atmıştı işte. Sağ olsun..
Meltem.. Meltem.. sesleriyle gözlerimi aralamaya çalıştım. Elleri kırılsın inşallah bana yaptıklarını hazmedip hep sustum ama bu çok fazla, küçücük çocuğa nasıl vurur böyle acımasızca.. Bunlar annemin feryatlarıydı, babam rahatı bozulduğu için kapıyı çarpıp çıkmış annem de kapı komşumuz olan teyzemi arayıp panikle hemen gelmesini istemişti. 20 dakika öylece baygın yatmışım vurulduğum yerde. Küçük bedenime ağır gelen tokat değil sahibiydi elbette ama bunu kimse anlamayacaktı, anlamasını istediğim kimse anlamayacaktı..
Tahrip olmuş bir çocukluğunuz varsa size uzanan ellere aldanmayın derim kimse teselli vermekten öteye geçemiyor çünkü. Kimsenin acısı kimseyi ilgilendirmiyor. Yanınızda gibi görünen insanların menfaatleri bitince teselli cümleleri de aynı hızla tükeniveriyor.
Konu Yazgı tarafından (27 Ağustos 2020 Saat 02:04 ) değiştirilmiştir..
|