İçeriği Görebilmeniz için Üye olmalı / Giriş Yapmalısınız..!

“Arkamızda bıraktığımız geçmişin her şeyini hatırlıyorum. Okunmayı bekleyen bir avucun içindeki çizgiler gibi kumlu araziye oyulmuş sahil şeritlerini, yükselen sıcağa karşı öten ağustos böceği korosunu, lavanta tarlalarının üstünde vızıldayan arıları, ilk ışık vaadinde kanatlarını açıveren kelebekleri... isteyen istediği kadar denesin, iyimserlikte kimse kelebeklerden iyi olamaz.

İnsanlar, iyimserlerle kötümserler arasındaki farkın bir kişilik meselesi olduğunu varsayarlar. Oysa ben olayın temelde unutmayı başaramamakla ilgili olduğuna inanırım. Olanları hafızanızda tutma gücünüz ne kadar büyükse, iyimser olma şansınız da o kadar küçüktür. Kelebeklerin hiçbir şeyi hatırlamadıklarını iddia etmiyorum. Hatırlıyorlardır elbette. Bir gece kelebeği, tırtılken öğrendiklerini anımsayabilir. Ama ben ve benim gibiler, bizler hiç bitmeyen bir hafızadan mustaribiz ve bununla kastettiğim şey yıllar yahut on yıllar değil. Yüzyıllardan bahsediyorum.

Bir lanettir, sağlam hafıza. Geldiğim yerde yaşlı kadınlar birbirine beddua ettiklerinde, bariz bir kötülük gelmesini dilemez o kişinin başına. Yıldırım düşsün, görünmez kazalar olsun veya birden kısmeti kapansın diye beddua etmezler. Sadece şunu derler: Asla unutamayasın.”

“Ne düşündüğünüzü biliyorum. Benim gibi sıradan bir ficus carica, nasıl tutup da bir homo saphiens’e âşık olabilir? Anlıyorum, pek güzel sayılmam. Görünüşüm hiçbir zaman güzel olmadı. Bir sakura değilim; o göz alıcı Japon ağacı gibi dört bir yana uzanan cazibeli pembe çiçeklerim yok, baştan ayağa şatafat, alım ve çalım. Bir akçaağaç da değilim; baş döndüren yakut kırmızısı, safran, turuncu ve altın sarısı tonlarıyla parıldamıyorum, mükemmel biçimli yapraklarla kimseyi baştan çıkarmıyorum. Hele bir mor salkım hiç değilim, alakam yok o zarifçe biçimlenmiş mor fettanla. Sarhoş eden kokusu, parlak ve taze yapraklarıyla her dem yeşil gardenya veya güneşin altında pişen kerpiç duvarlara tırmanıp üzerlerinden taşan o mor debdebesiyle begonvil de değilim. Ne de insanı bekletip bekletip en nihayetinde rüzgârda parfümlü mendiller gibi uçuşan o büyüleyici, romantik çiçeklerini sunuveren mendil ağacı.

Onların cazibelerinden hiçbiri yok bende, kabul ediyorum. Yol üzeri yanımdan geçecek olsanız, dönüp bir daha bakmazsınız bana. Ama, kendime özgü sevimliliğimle benim de bir albenim olduğuna inanmak isterim.”

Kayıp Ağaçlar Adası

________________


imza yok. parmak bassam?